Inculinati dwingt ons om een van de grote universele zorgen van de mensheid onder ogen te zien, op zoek naar een antwoord op een vraag die beschavingen millennia lang heeft geplaagd: zijn scheten grappig? De Poolse ontwikkelaar Yaza Games denkt van wel, en verpakt hun turn-based strategie-roguelite met opgeblazen eenheden die hun achterkant aan tegenstanders onthullen met duivelse grijns en vervolgens wolken van schadelijk gas vrijgeven.
Als je echter denkt dat dat vreselijk kinderachtig klinkt, moet gezegd worden dat de scheetgrappen van Inculinati in ieder geval geschikt zijn voor zijn setting. De soldaten die je hier aanvoert, zie je, zijn getrouwe reproducties van middeleeuwse marginalia – de bizarre en losbandige schetsen die soms rond de randen van fijne kalligrafie in oude manuscripten zijn geschreven. En zulke marginalia gaven zich vaak opzettelijk over aan laaghartige humor die hun neus ophaalde voor traditie en hiërarchie, door bijvoorbeeld de nederige slak af te schilderen als een dodelijk roofdier en de dappere ridders als vermenselijkte konijnen.
Met dit alles in gedachten, is de scheet in Inculinati misschien een goedkope grap, maar het is ook een kampioen van nederige grappen die erop gericht zijn de prins en de bedelaar op hetzelfde niveau te brengen. Dus zelfs als je je wenkbrauwen fronst bij het zien van een ezel die dubbelgevouwen is om door een stel doedelzakken te pareren, is het moeilijk om niet te buigen voor de heerlijke dwaasheden van het spel.
Het helpt zeker dat Inculinati, als de dampen eenmaal zijn verdreven, een lastig klein strategiespel is waarin scheten laten een van de vele waardevolle tactieken is. De twist is dat gevechten plaatsvinden op het dubbelzijdige oppervlak van een open boek, en je beesteenheden worden tot leven gewekt door een gigantische gevederde hand. De personages die aan die handen vastzitten – de titulair Inculinaten – worden zelf op het slagveld vertegenwoordigd door een avatar, waarmee je de hand aanroept om nieuwe eenheden te produceren met een beperkte hoeveelheid inkt, of om direct in te grijpen op andere manieren, zoals bewegen eenheden, genezende massages geven aan beschadigde bondgenoten of aanvallende vijanden. Het is een beetje alsof God contact zoekt in een XCOM-game en een lastig buitenaards wezen terugstuurt naar hun thuisplaneet.
Daarmee doet je inktzwarte infanterie het meeste werk. In elke run van de roguelike-verhaalmodus werk je je een weg door vertakkende kaarten naar ontmoetingen met andere Inculinati-meesters. Beginnend met drie soorten eenheden, rekruteer je exotische wezens naarmate je vordert, en uiteindelijk selecteer je maximaal vijf uit je menagerie om elke schermutseling aan te gaan. Gevechten zijn onderverdeeld in hoofdstukken waarin alle eenheden op de pagina één keer optreden, waarbij de speler en de tegenstander om de beurt een eenheid naar keuze oproepen. Basiseenheidstypes – zwaard, speer, boog – kunnen vanaf verschillende afstanden aanvallen en hebben ook aanvullende typespecifieke vaardigheden, waarvan er vele debuffs en statuseffecten veroorzaken.
Een zwerver
Als je je echter probeert te concentreren op directe schade, kun je ver komen in deze uitwisselingen, vooral omdat de tweedimensionale samendrukking van de zijkant de ruimte schaars maakt en eenheden de neiging hebben elkaar in de weg te zitten. Maar het wordt al snel duidelijk dat het gebrek aan manoeuvreerruimte precies is wat de beste Inculinati-schroot zo tactisch maakt. Het simpelweg verplaatsen van een van je troepen om de vijand aan te vallen, kan enorme gevolgen hebben, omdat je tegenstander zou kunnen profiteren van het gat dat je tijdens zijn beurt achterlaat. Het kan inderdaad fataal zijn, dankzij het vermogen dat alle eenheden delen om aangrenzende eenheden weg te duwen. De duw zorgt ervoor dat het slachtoffer over de pagina glijdt die alleen stopt wanneer ze een lege ruimte bereiken, en als er geen lege ruimtes zijn, blijven ze glijden en storten ze vanaf de rand van de speelplaats naar hun ondergang. Zelfs je Inculinati-avatar is kwetsbaar voor zo’n gladde helling, en aangezien je de strijd verliest als ze doodgaan, moet je heel voorzichtig zijn met hoe je je stukken stapelt.
Inculinati lijkt behoorlijk genereus, zelfs als release met vroege toegang.
Verschillende landschapselementen voegen extra hoofdpijn en mogelijkheden toe aan de mix, van rotsen die dekking bieden tot pestwolken die eenheden infecteren als ze erdoorheen gaan. Dit kan leiden tot een aanzienlijke verschuiving in uw fortuin, evenals tot inktvlekken die uw voorraden aanvullen als u een hoofdstuk afmaakt dat erop staat. Je moet er ook voor zorgen dat je niet te veel vertrouwt op favoriete typen eenheden, aangezien het steeds opnieuw tekenen ervan de ‘vervelingsmeter’ van je personage verhoogt, wat op zijn beurt de inktkosten verhoogt om die eenheden in latere gevechten op te roepen. Tactische variaties en teamrotatie zijn een must.
Met dit alles om rekening mee te houden, voelt Inculinati behoorlijk genereus aan, zelfs als een release met vroege toegang, en het is een robuuste ervaring om mee te beginnen, zonder enige gebreken. Het is echter minder veilig als het gaat om het balanceren van de elementen en de interface, met veel knikken in de dia-gemarkeerde puistjes die moeten worden gladgestreken. Het vreemdste van alles is dat de willekeurige lay-outs van de niveaus kunnen leiden tot ongelooflijke moeilijkheidsschommelingen, met vreemd triviale kaarten een minuut gevolgd door absolute moordenaars. Compacte arena’s kunnen ondertussen heel leesbaar lijken met hun charmante, nette illustraties, maar kunnen erg rommelig zijn en het is maar al te gemakkelijk om een verkeerde klik te maken met alle gevolgen van dien. Het scherm wordt alleen maar drukker als je informatie wilt weergeven over het niveau van meubels en de vaardigheden van vijanden, die aan en uit moeten worden gezet met een pictogram bovenaan het scherm – een onelegante oplossing.
Het zal ook interessant zijn om te zien wat er gebeurt met Inculinati’s pogingen om zijn baasontmoetingen live te streamen door de stroom van gebeurtenissen op de pagina te scripten terwijl ze zich ontvouwen. Zoals de zaken er nu voorstaan, gaat de tekst snel over in AI-gebrabbel, alsof het is geconstrueerd door een dronken ChatGBT die is gevraagd om wonderen te verrichten met een reeks nep-middeleeuwen. Het is moeilijk voor te stellen dat deze functie de volledige release van de game haalt, tenzij er een dramatische verbetering wordt aangebracht.
Toch is er, ondanks deze aanvankelijke banaliteit, al veel leuks aan Inculinati, of je nu wel of niet van de met methaan doordrenkte humor houdt. Met wat herbalancering en wat meer massa toegevoegd in de komende maanden, is er geen reden waarom Yaza’s debuut geen troeven zou zijn.