Katharine Birbalsingh, directeur, voormalig keizerin van sociale mobiliteit en professionele provocateur, heeft (alweer) de krantenkoppen gehaald door te verklaren dat “wakkere” aanvallen op de bevoorrechten de elite zullen vernietigen prive scholen.
Birbalsingh, die lijkt op een personage uit Dickens Moeilijke tijden (“Leer deze jongens en meisjes alleen de feiten”) en die, interessant genoeg, nog nooit op een privéschool heeft gewerkt, schrijft in een essay voor Staat van onafhankelijkheidboek over privéscholen, dat deze “bastions van traditionalisme” “sitting ducks for the wake movement” zijn geworden.
Ik veracht het woord “wakker”. Het is een gemakkelijke belediging, zowel zwaar als zinloos, en het vertelt je veel meer over de persoon die het uitsprak dan over de persoon die beschuldigd werd. Deze kop- en hashtag-vriendelijke zin met één lettergreep is een bewapende, algemene reactie geworden op alles, van James Bond tot Microsoft Word spellingscontrole.
In het geval van Birbalsingh ‘ontwaakte’ het gebruik ervan tot op het punt van hysterie. Scholen “buigen niet voor de constante roep tegen de bevoorrechten”, ze passen zich aan en evolueren naar de verwachtingen van ouders en veranderende sociale druk. Jonge mensen worden geconfronteerd met zoveel problemen die oudere generaties zich nooit kunnen voorstellen – wraakporno, nepnieuws, online pesten, om er maar een paar te noemen – en scholen moeten leerlingen voorbereiden om door deze nieuwe wereld te navigeren.
Het idee dat particuliere scholen een generatie strijders voor sociale rechtvaardigheid indoctrineren is belachelijk (veel van mijn studenten willen nog steeds bankier, advocaat of ingenieur worden), en verschillende voorbeelden van dit schijnbare “wakkere” programma zijn verdraaid tot iets wat ze niet zijn. . Eton was bijvoorbeeld gastheer van een toespraak van de oprichter van Everyday Sexism, maar ze hadden onlangs ook een toespraak van Nigel Farage, waarin vrouwelijke studenten vrouwonvriendelijke opmerkingen maakten op een bezoekende meisjesschool. Het is duidelijk dat de feministische overname van Eton nog steeds in uitvoering is.
Ondanks wat de opmerkingen van Birbalsingh impliceren, is er een middenweg tussen het prioriteren van de autonomie van kinderen en het afdwingen van hun volledige onderwerping (Birbalsingh is de directrice van de “strengste school” van Groot-Brittannië, waar studenten haar blijkbaar regelmatig “bedanken” voor het opsluiten van kinderen, net zoals Winston valt in uiteindelijk liefde met Big Brother in 1984).
Inhoud van onze partners
“Kindgericht leren” is een stroman om aan te vallen; een van de redenen waarom Britse opvoeders verder zijn geëvolueerd dan de Victoriaanse stijl van lesgeven, is dat de complexiteit van de moderne wereld vereist dat kinderen reflectieve, kritische denkers zijn in plaats van hersenloze eenheden. (“Je moet in alles worden gereguleerd en geleid door feiten!”)
Ironisch genoeg praat ik met veel mensen die wens hun opleiding was waakzamer. Het is waar dat Generatie Z een beter gevoel voor goedheid, eerlijkheid en tolerantie heeft dan mijn generatie of de generaties voor mij. Zoals Samantha Price, voorzitter van de Girls’ School Association, zei: “Deze zogenaamde ‘ontwaakte’ generatie bestaat eigenlijk gewoon uit jonge mensen die om dingen geven: om oorzaken, om de planeet, om mensen.”
Ik ging naar een privéschool en ik huiver als ik denk aan de taal die we dag in dag uit gebruikten; ons doel was om te slaan, en hard te slaan. Pas later besefte ik hoeveel die verbale messen pijn moeten hebben gedaan, vooral voor iedereen die vaag ‘anders’ of kwetsbaar was; het is geen verrassing dat er in mijn jaar maar één openlijk homo was.
Ondanks al het gepraat over het dekoloniseren van het curriculum en het introduceren van triggerwaarschuwingen, worden privéscholen gedreven door hetzelfde als altijd: geweldige academische resultaten behalen. We vervangen Latijn nauwelijks door te leren over genderdysforie, of vervangen revisielessen door kritische rassentheorie. De aannames van Katharine Birbalsingh over privéscholen, die klinken alsof ze zijn geschreven door een ChatGPT-plug-in voor cultuuroorlog, weerspiegelen eenvoudigweg niet de dagelijkse ervaring van studenten. We moeten allemaal diep ademhalen en verder gaan, want er zijn veel grotere dingen in het onderwijs om ons zorgen over te maken.
[See also: Peter Hitchens’ A Revolution Betrayed: The flawed promise of grammar schools]