Zoals krantenkoppen over de hele wereld plechtig opmerken, staat de Doomsday Clock op 90 seconden voor middernacht – wat suggereert dat de planeet dichter bij het einde is dan in acht decennia.
Als je het over de toekomst hebt, is 90 seconden niet veel tijd. Als dat alles is wat je nog over hebt van de waarschuwing van vier minuten, lijkt het erop dat er niet veel tijd over is om een ramp te voorkomen. In plaats daarvan bevinden we ons stevig in het gebied van knuffelen met je dierbaren en/of sturen we nog een laatste gemene sms naar je vijanden.
Dit zou elke verstandige persoon moeten doen afvragen wat de Doomsday Clock eigenlijk is – eerst opgevat als een maat voor hoe dicht de wereld bij een nucleaire oorlog was, nu uitgebreid met een breder scala aan existentiële bedreigingen voor.
Het geeft zeker geen kracht. Het beeld dat we nog maar 90 seconden hebben, geeft ons geen energie of stimulans – het suggereert dat het te laat is en dat we wachten op het einde. Gezien de wijdverspreide berichtgeving over zijn jaarlijkse updates, dient het om sommige mensen echt van streek te maken of zelfs bang te maken, zonder goed productief einde.
Als communicatiemiddel is het bijzonder triest. Door de metafoor van een klok te gebruiken, beperkt hij zichzelf enorm – klokken bewegen tenslotte maar in één richting. Dus als de Doomsday Clock af en toe terugspringt, is het moeilijk om te weten wat het werkelijk betekent.
In de hele geschiedenis van de klok heeft het nog nooit eerder dan 17 minuten voor middernacht geslagen – dat is alsof je een systeem hebt dat het risico beoordeelt op een schaal van 1-100 en het nooit onder de 99 laat komen. Als je altijd op rood staat alert, je bent nooit echt op rood alarm.
Inhoud van onze partners
Doomsday Clock werd gepubliceerd door het Bulletin of the Atomic Sciences, waardoor het de indruk kreeg dat het, nou ja, wetenschappelijk was. Dus waar is de formele methodologie? Is het peer-reviewed? Wat vinden de recensenten van een systeem dat er eigenlijk op neerkomt dat je meer dan 70 jaar lang één keer per jaar “THE END IS NEAR” roept? Wachten we gewoon tot ze correct zijn?
Heeft het Bulletin of Atomic Sciences evenzo de moeite genomen om de uitgebreide literatuur te lezen over hoe mensen te mobiliseren tegen existentiële bedreigingen? Als ze dat deed, zou ze zeker weten dat hoop net zo belangrijk is als angst, dus haar rampzalige berichtgeving dreigt net zo’n obstakel voor actie te worden als klimaatontkenning.
Er is geen tekort aan onheilssekten over de hele wereld die ons vertellen dat onze zonden spoedig het einde van de mensheid zullen betekenen. Ze zijn te vinden op elk stadsplein, vaak in pubs, en zijn werkelijk overal op internet te vinden.
Er is niets dat het Bulletin of the Atomic Sciences scheidt van een van deze andere doemdenkers, behalve dat het de trom slaat op een seculiere in plaats van een spirituele basis. Het is geen nieuws als iemand via een luidspreker roept dat de wereld verdoemd is, en het is geen nieuws als iemand een horloge gebruikt om dezelfde boodschap af te geven. Als het gaat om deze stomme klok, is het tijd om de tijd terug te draaien.
[See also: Karen Bakker Q&A: “I am insatiably curious about Earth’s long-term future”]