Hoe lang kon ik mijn twee jaar oude zoon in leven houden na een wereldramp? Zou ik in het verbazingwekkende rijk van pure rampspoed zoiets schijnbaar triviaals doen – zoals de vader doet in de film van Cormac McCarthy Tijd – hoe bevestig je een motorspiegel aan onze kinderwagen om het gevaar achter ons te zien? Kan ik deze kinderwagen repareren als een van de wielen breekt? Ik zou een misdadiger kunnen neerschieten die een mes tegen de keel van mijn kind hield, maar zonder te schieten zou ik waarschijnlijk missen.
In tegenstelling tot Joel, een gevechtsveteraan van Operatie Desert Storm en antiheld van De laatste van ons, zou ik niet over de juiste vaardigheden en moed beschikken om de aanvallen af te slaan en het verwoeste terrein voor me over te steken. Apocalyps als openbaring: ik ben slechts de gids en voogd van mijn zoon voor zover onze fragiele wereld me dat toestaat.
[See also: The Passenger: The phantom world of Cormac McCarthy]
Speelt zich af in de nasleep van een schimmelpandemie die mensen in vleesetende zombies verandert. De laatste van ons draait om Joel (Pedro Pascal), die de taak heeft een jong meisje, Ellie (Bella Ramsey), te begeleiden uit een gemilitariseerde quarantaine in Boston en door de dichtgeschroeide woestenij van het post-apocalyptische Amerika. De oorsprong van de serie als bestverkochte videogame blijkt duidelijk uit de verhalende structuur van de eerste twee afleveringen, waarin elke scène – een verlaten hotel, een museum vol knikkers – een nieuw niveau vertegenwoordigt dat de hoofdrolspelers moeten passeren.
Het script klinkt ook vaak als een ersatz-mechanische dialoog die wordt geleverd door niet-spelerpersonages in computerspellen, en het hele uitgangspunt – een meisje, en mogelijk de redder van de mensheid, in veiligheid brengen – berust op de bekende stijlfiguren van het dystopische overlevingsgenre. Het motto van degenen die zich verzetten tegen de quarantainezone is: “Als je verdwaald bent in het donker, zoek dan naar het licht” – een bericht dat banaal genoeg is om snel zijn weg te vinden in de cultuur en op alles verschijnt, van online fanart tot London Underground bulletin planken.
Onderdeel van de constante verzadiging van remakes, aanpassingen en sequels, De laatste van ons is niet alleen een symptoom van een decadente samenleving – van culturele herhaling en creatieve uitputting – maar ook van de economische vereisten van het hedendaagse filmmaken. Risicomijdende studiobestuurders proberen de kasstromen van bestaande culturele producten, zoals videogames, uit te breiden in plaats van te investeren in het onbewezen.
Inhoud van onze partners
Kijken De laatste van onsdaarom is het de moeite waard om de klaagzang van Theodor Adorno te herinneren dat “elk bezoek aan de bioscoop, ondanks mijn voorzichtigheid, me nog dommer en erger maakt”. Inderdaad, de lovende recensies van de show – “wanhopig ontroerend”, “fenomenaal”, “perfect” – suggereren dat journalisten slechts gewillige sidekicks van de cultuurindustrie zijn, die makkelijke promotionele buzzwords verkondigen ten koste van originele kritiek.
[See also: The Last of Us review: the dystopian drama of the post-pandemic era]
Maar waarom, ondanks alle clichés en stilistische orthodoxie van de eerste twee afleveringen, De laatste van ons zo populair? Waarom zitten we, nadat we de uitputting van het dagelijks leven hebben doorstaan, naar zo’n horror in high definition te kijken? Waarom is er een culturele obsessie met post-apocalyptische verhalen?
Tijdens hun verkenning van de Amerikaanse cultuur in de jaren veertig, dachten Adorno en mede-ballingeling Max Horkheimer na over de steeds kleiner wordende kloof tussen film en het echte leven. “De vertrouwde ervaring van de filmkijker”, schreven ze, “die de straat buiten ziet als een voortzetting van de film die hij zojuist heeft verlaten, terwijl de film ernaar streeft de wereld van de alledaagse waarneming rigoureus te reproduceren, werd het leidende principe van de productie. .” Hoe dichter en vollediger zijn technieken empirische objecten dupliceren, hoe gemakkelijker het is om de illusie te wekken dat de buitenwereld een naadloos verlengde is van de wereld die in de bioscoop wordt onthuld… Veel krachtiger dan het theater van de illusie ontkent de film zijn publiek elke dimensie waarin ze vrij kunnen ronddwalen in hun verbeelding. .”
De kapitalistische democratieën van het Westen zijn nauwelijks een “naadloze uitbreiding” van het zombified hellscape afgebeeld in De laatste van ons (hoewel het leven in de quarantainezone niet veel verschilt van de uitgestrekte nederzettingen, favela’s, vuilnisbelten en immigrantenkampen in het zuiden van de wereld). Maar door Joel en Ellie te volgen, weten we hoe hun pogingen om te overleven eruit zien, omdat overleven de standaardmanier van leven is in het kapitalisme – bepaald door steeds toenemende materiële moeilijkheden, onzekerheid, kwaadaardige bureaucratie en psychologische kwelling. Zoals de politieke theoreticus Nancy Fraser onlangs schreef, leven we in de tanden van het ‘kannibalisme’ dat alle levenssferen verslindt en zijn – en onze – voorwaarden om te overleven vernietigt. Het verlangen om een post-apocalyptische fantasie-nachtmerrie te bewonen De laatste van ons is een wanhopige vorm van ontsnapping naar een wereld die erger is dan de onze, maar waarin nog steeds de belofte van redding is.
In het licht van echte pandemieën, oorlog en klimaatcrisis bestaat er wijdverbreide verwarring over hoe de omvang van deze noodsituaties moet worden begrepen en hoe er geloofwaardige antwoorden op kunnen worden geformuleerd. Hopeloosheid en onmacht zijn “gewone stigma’s van de politiek bewuste” geworden, in de woorden van Robert Unger. In die zin zijn we dichterbij Kinderen van mannen op een dystopisch niveau, waar het leven verstoken is van vastberadenheid en ambitie om de crisis van ons overleven te boven te komen. Dit komt deels door de waarschijnlijkheid van een redding – de ontdekking van een remedie (Mensenkinderen, ik ben een legende, de laatste van ons) of leefgebieden (Waterwereld, interstellair) – om rustgevende vervangers te vinden voor onze eigen hulpeloosheid. De afwezigheid van enige geruststellende ontknoping is wat Adam McKay maakte Kijk niet op zo’n subversieve ingreep.
Het toont als De laatste van ons schakel de verbeelding uit en bedwing de wil, waardoor het idee ontstaat bij de kijkers die naar zichzelf kijken dat dingen slecht kunnen zijn, maar dat zijn ze niet Dat slecht. Zoals Adorno en Horkheimer wisten, “tevredenheid betekent altijd nergens aan denken, het lijden vergeten, zelfs waar het zich voordoet… Het is geen ontsnapping, zoals wordt beweerd, aan een ellendige realiteit, maar aan de laatste gedachte aan weerstand die overblijft. “
[See also: Tár is a crafty, cryptic take on art and morality in the online age]
De laatste van ons heeft nog zeven afleveringen over (vanaf dit schrijven), wat lovende recensies zou kunnen rechtvaardigen. Terwijl ik Joel en Ellie door niveaus van aantoonbaar steeds groter wordend gevaar zie klimmen, vraag ik me vast af hoe ik mijn zoon in leven kan houden, in de hoop dat ik hem, hoe lang dat ook mag duren, op zijn minst dezelfde geruststellingen kan geven als een vader doet voor zijn jongen in het epos van McCarthy:
Het komt wel goed, nietwaar, pap?
Dat. We zijn.
En er zal ons niets ergs overkomen.
Dat klopt.
Omdat wij het vuur dragen.
Dat. Omdat wij het vuur dragen.
“The Last of Us” wordt wekelijks uitgezonden op Sky Atlantic en Now
[See also: How the world turned global]