Dus hallo, lezer! Ben jij, de persoon voor je scherm, de Universele Vrouw? Wil je weten of jij dat bent? Het is gemakkelijk te begrijpen.
Ten eerste, ben je een vrouw? Je kunt natuurlijk verder lezen als je dat nog niet hebt gedaan, maar in dat geval kun je geen Universele Vrouw zijn. Geen woede.
als jij zijn vrouw – goed voor je! – lees de volgende uitspraken en ga na of u zich ermee verhoudt:
• “Ik ga het huis niet uit als het buiten donker is.”
• “Ik heb het gevoel dat ik geen behoeften in relaties zou moeten hebben en zal mezelf vervormen om mezelf de perfecte partner voor mijn vriend/man te laten lijken, zelfs als ik daar ongelukkig van word.”
• “Ik geloof dat transgenders een bedreiging vormen voor de samenleving.”
Zijn al deze drie zinnen op jou, je overtuigingen en je leven van toepassing? Zo ja, gefeliciteerd! Jij bent de Universele Vrouw. Uw ervaringen en gewoonten zijn die van elke gezonde vrouw. Je kunt je verhouden en je hebt gelijk.
Als u, om wat voor reden dan ook, geen contact hebt gehad met één of, God verhoede, meerdere van deze verklaringen, dan ben jij niet speciaal? Ben je niet blij en zelfvoldaan, niet zoals andere meisjes? Wil je een medaille? Heb je je ooit afgevraagd waarom alles wat je doet, zegt en denkt een poging is om in beroep te gaan? Heren?
Inhoud van onze partners
Als je denkt dat ik mijn ballen kwijt ben, zal ik je wat achtergrondinformatie geven. Het eerste punt is duidelijk. Het kwam van Twitter, zoals zo vaak, en werd geactiveerd door een advertentie van Sainsbury’s.
“Voor wandelingen in het park of wandelingen in het donker”, was de slogan die het beeld van de onflatteuze midi-jurk vergezelde. “HA HA HA HA HA HA HA HA,” was het het antwoord van een vrouw, die bijzonder populair was. “ZE DENKEN DAT WE IN HET DONKER WANDELEN.” De reactie was zo groot dat Sainsbury de advertentie introk.
(Wacht, wie zijn “wij”?)
Het tweede punt is wat lastiger en komt en gaat in online discours. Het begon waarschijnlijk met “De kraanvrouw“, een mooi en droevig essay geschreven door een vrouw die de man verliet met wie ze zou trouwen. Daarin vergeleek ze het met een verhaal uit de Japanse folklore, waarin een kraanvogel trouwt met een man en hem laat geloven dat hij een mens is door elke nacht haar veren te plukken terwijl hij slaapt.
“Vrouw blijven is zoveel werk dat zichzelf uitwist”, schreef ze. “Ik kwam in de dertig en geloofde dat dingen van anderen nodig hebben je zwak maakt”, legde ze elders in het artikel uit. “Ik denk dat dat voor veel mensen geldt, maar ik denk dat het vooral voor vrouwen geldt.”
(Wacht, is het?)
Meer essay over een andere break-up het ging onlangs viraal. Daarin beweerde de schrijver dat “het vermogen om centimeter voor centimeter te buigen terwijl het lijkt rechtop te staan, een nuttige en gendergerelateerde vaardigheid is. De meeste vrouwen die ik ken doen dit regelmatig. Ze bukken tot ze pretzels worden en geven zichzelf dan de schuld van de pijn in hun lichaam.”
(Ze hebben? Echt waar?)
Als laatste, maar zeker niet de minste, is er het eindeloze debat over transgenderkwesties, dat je niet mag missen, tenzij je onder een steen leeft en geen toegang hebt tot internet of kranten. Er wordt ons verteld dat het probleem ligt in de tegenstrijdige behoeften en eisen van vrouwen en transgenders. Met dit raamwerk zijn talloze werken geschreven. Nadat ik het online equivalent had gedaan van mijn ogen sluiten en een dart gooien, landde ik op keeris “De genderwet van Nicole Sturgeon is een nieuwe klap voor vrouwen“, maar vele anderen hadden kunnen worden gekozen.
(Welke “vrouwen”?)
Hopelijk snap je nu waar het om gaat. Onlangs is er op een gegeven moment iets gebeurd en nu is het weer in zwang om te beweren dat vrouwen van Venus komen. Er zijn eigenschappen, behoeften en tekortkomingen die we allemaal delen, en het is mogelijk om met enige autoriteit namens het vrouwelijk geslacht te spreken. Het is gekmakend.
Het is duidelijk waar dat vrouwen die in een patriarchale samenleving leven als een politieke klasse kunnen functioneren – we worden meer verkracht en minder betaald, niet vanwege onze individuele kenmerken, maar vanwege onze identiteit – maar dat betekent niet dat we allemaal kunnen worden gegroepeerd in een. Om mezelf lui als voorbeeld te nemen: ik loop vaak alleen in het donker, zowel vanwege de vroege zonsondergangen in de winter als omdat ik niets liever doe dan ‘s avonds laat naar huis lopen als het buiten nog warm is. Ik herken mezelf niet in deze hetero-relatie-tropen, ondanks dat ik behoorlijk wat teleurstellingen heb gehad. Ik geloof niet dat het gemakkelijker maken van het leven van transgenders mijn leven erger zal maken.
Terwijl ik dit allemaal typ, kan ik me de oogrollen voorstellen. Denk ik niet dat ik speciaal ben? Is het belonende gevoel niet oh zo anders? Dat is het eigenlijk niet. Ik kan het je vertellen. Meestal lijkt hij diep vervreemd en een beetje verdrietig. Niemand voelt zich graag buitengesloten.
Ik ben er ook niet van overtuigd dat ik daarin uniek ben. We zitten gewoon vast in een tijdperk van gedwongen connectiviteit, waarin dingen universeel moeten zijn, anders kunnen ze net zo goed zinloos zijn. Of misschien is het een bijproduct feminisme om weer zo prominent te worden: er is zoveel aandacht voor wat we gemeen hebben dat het verleidelijk is geworden om het te overdrijven.
Of misschien – misschien – is het dat we zo lang vastzitten in de mallen die de samenleving ons heeft opgelegd, dat we in een reflex hebben besloten om reductief te zijn over ons geslacht. Aangeleerd gedrag is moeilijk helemaal af te schaffen, vooral als we ons er niet van bewust zijn dat we het hebben. De eerste stap bij het loslaten van de Universele Vrouw is dus te beseffen dat wij haar hebben geschapen, maar dat ze geen reden heeft om te bestaan. Als het eenmaal is vernietigd, kunnen we allemaal vrij zijn.
[See also: UK inflation rate is substantially higher for women]