Armoede ruikt naar vochtige kleren en beschimmelde muren, voelt aan als koude botten en smaakt naar alweer een gemiste maaltijd. En we herkennen hoe het eruit ziet: slecht geïsoleerde huizen, beschadigde daken, bezorgde gezinnen. Maar hoe klinkt armoede? Toen ik bij de ondersteuningsgroep voor inzetbaarheid en vaardigheden van de Wise Group zat, was het meest opvallende geluid gelach.
Mensen deelden verhalen over “een zo sterke tocht dat de deur opengaat” en de stapels pantoffels, overalls en jassen die je zou dragen om warm te blijven; het was een opluchting om te weten dat je niet alleen was. Maar het gelach stopte toen we het hadden over het meer bekende geluid van armoede, het geluid dat te veel mensen tegenkomen wanneer ze de eerste stap zetten om steun te zoeken – het kraken van een slechte telefoonlijn en de woorden: “Het spijt me, maar Ik kan het niet helpen.”
In de hele groep was het een veelvoorkomende ervaring om afgewezen te worden voor steun. Waar ondersteuning bestond, faalde een doolhof van procedures en processen individuen die onevenredig veel behoefte hadden aan training in rekenen en lezen.
Een persoon, die tot voor kort als lasser werkte, vertelde hoe hij leefde van £ 63,50 per week. Binnen dat budget zei hij dat het belangrijk is om geld opzij te zetten voor een mobiele telefoon, die hij omschreef als een “stroop van redding” voor diensten zonder welke hij “verloren” zou zijn. Zijn ongelooflijk krappe budget betekende dat hij al boven de limiet zat, wat betekende dat hij “niet meer kon sparen” om de piek in rekeningen op te vangen. Toen individuen kozen voor voedselrantsoenen en zelfuitsluiting van energie, werden de vooruitzichten op eerlijk en duurzaam werk ver weg.
Verbonden
Bij Wise Group is het onze taak om individuen, gezinnen en gemeenschappen uit de armoede te halen door middel van relationele mentoring. We werken met mensen van alle leeftijden die op zoek zijn naar eerlijk werk, worstelen met rekeningen of proberen de cyclus van recidive te doorbreken. Vorig jaar hielpen we 50.000 mensen door middel van relaties vol vertrouwen, mededogen, gesprek voor gesprek. Een miljoen van dergelijke gesprekken hebben ons geleerd dat systeemverandering op individueel niveau ook systeemverandering op sociaal niveau vereist.
De groep die ik bezocht, maakt deel uit van een project dat bijna 1000 personen heeft geholpen bij het vinden en behouden van werk, en bijna 500 bij het voortzetten van onderwijs en opleiding. Dit was mogelijk door voortdurende ondersteuning – alles van nieuwe kleding tot energieadvies, van digitale inclusie tot leren rekenen, voor en tijdens het arbeidsproces – soms wel 18 maanden lang.
Om mensen te bereiken die het verst van de arbeidsmarkt af staan, zijn relaties nodig die zijn gebaseerd op vertrouwen en mededogen; in tijden van crisis gaat vriendelijkheid een lange weg.
Als we vrijmoedig kunnen zeggen “Ik kan helpen” en mensen voor het proces plaatsen, zullen we diepe bronnen van potentieel ontsluiten in duizenden gemeenschappen. Laten we het samen doen