Er zijn tegenwoordig maar een paar apps die ik de hele tijd op mijn computer heb staan. Ik heb Microsoft Word niet nodig als ik al mijn schrijfwerk in Chrome kan doen. Discord verving drie afzonderlijke chat-apps en nam mijn instant messaging-client en Ventrilo-spraakserver en mIRC-chatrooms over. Het is nu zo alomtegenwoordig dat ik met de rechtermuisknop op de naam van een vriend in Steam kan klikken en ze kan uitnodigen in de lobby van het spel dat ik verbaasd ben als het spel me af en toe vraagt om in plaats daarvan een lobbycode in te voeren. Het lijkt bijna onvoorstelbaar dat ik nog niet zo veel jaren geleden constant een klein programma op mijn computer draaide met een enkel doel: online gamen minder gedoe maken.
Ik kan me niet herinneren wanneer ik uiteindelijk de installatie ongedaan heb gemaakt Hamachi (opent in een nieuw tabblad)— waarschijnlijk in 2016 of zo, toen duidelijk was dat zijn diensten niet langer nodig waren. Maar jarenlang was het de hoeksteen van pc-gaming: een bijna magische oplossing voor vrijwel elke denkbare online gaming-hoofdpijn. Vóór Hamachi waren er uren bezig met het doorsturen van poorten en het proberen te begrijpen wat het NAT-type van een router was. Na Hamachi was er gewoon een klein groen lampje dat zei: “je bent klaar.”
Hamachi debuteerde in 2004 als een gemakkelijke manier om “software ontworpen voor lokale netwerken over het internet te laten lopen”, zoals uitgelegd op webpagina nog steeds onderhouden door de oorspronkelijke maker. Hamachi is in wezen slechts een VPN-client, maar één voor één gebouwd, niemand sprak over VPN’s zoals we nu doen.
Het doel was niet om uw Netflix-verkeer via servers in een ander land te leiden, zodat u overal vandaan kon kijken, of om uw gegevensprivacy te beschermen tegen rondsnuffelende ISP’s. Het was zelfs nog indrukwekkender: Hamachi tunnelde door het doolhof van netwerken waaruit het internet bestaat en manipuleerde router-firewalls om twee computers met elkaar te laten praten alsof ze zich in dezelfde kamer bevonden, verbonden door een ethernetkabel.
De verbinding die Hamachi tot stand bracht, was echt peer-to-peer, in plaats van uw gegevens via een externe server te laten lopen, dus het is snel. Geen tussenpersonen. Hamachi is niet exclusief gemaakt om te gamen, maar het werd al snel een essentieel hulpmiddel voor het spelen van games die het internet nog niet helemaal doorhadden. In 2004 kon je wedden op een multiplayer-pc-game met een heel eenvoudige LAN-optie: als je computer op hetzelfde lokale netwerk was aangesloten als iemand anders, kon je binnen enkele seconden meedoen. Online games zijn nog maar net begonnen matchmaking te introduceren; port forwarding was de nieuwe hel of zelfs onmogelijk als je op een universiteitscampus woonde of een vergrendelde router had. Jarenlang was de LAN-modus een veel eenvoudigere en betrouwbaardere manier om een game online te spelen met slechts een paar vrienden.
De eerste Borderlands, gelanceerd in 2009, gebruikte Gamespy voor online spelen, wat er een paar had goed gedocumenteerde problemen lang voordat het uitging. Dus creëerden mijn vrienden en ik onze eigen kleine oase van Hamachi-spellen voor coöp voor vier spelers, en jarenlang startte Hamachi op met mijn computer en draaide het indien nodig in mijn systeemvak.
Wanneer Gevaar voor regen uitgebracht in 2013, had eind jaren 90 min of meer barebones online game-ondersteuning, waarbij je het IP-adres moest invoeren van een host met de juiste poorten open op zijn router. Zelfs toen was hij ondeugend en temperamentvol, dus Hamachi was onmisbaar en deed stilletjes het harde werk om onze routers aardig met elkaar te laten spelen. We doen al maanden Risk of Rain-runs op ons kleine Hamachi LAN.
Hamachi is waarschijnlijk het best bekend als de helper van vroege Minecraft-servers, en tot op de dag van vandaag zijn er nieuwe YouTube-tutorials die het proces doorlopen. Hamachi werd steeds minder relevant naarmate games de LAN-ondersteuning geleidelijk afschaften of de problemen van eerdere online games gladstrijken. En dat is natuurlijk niet goed voor de meeste moderne multiplayer-games, die matchmaking en anti-cheat gebruiken en al het verkeer via hun eigen dedicated servers laten lopen.
Al deze dingen maken het leven gemakkelijker en werken meestal gewoon. Wat geweldig is! Ik wil echt niet terug naar een tijd waarin elke internetgame een potentieel mijnenveld was voor port forwarding, en ik wil zeker niet teruggaan naar gaming via inbelverbinding. Maar het is gemakkelijk om “ze werken gewoon” als vanzelfsprekend te beschouwen. Vandaag de dag is één spel op honderd dat niet meteen werkt de erwt onder de matras waar de prinses (ik) gek van wordt. Maar in het Hamachi-tijdperk, toen dat verre van de norm was, was het geweldig om met één klein hulpmiddel al die problemen te omzeilen.
Het is erger dan andere ergernissen uit het verleden van pc-gaming die eigenlijk leuke kleine rituelen waren, zoals het defragmenteren van je harde schijf of het downloaden van een cd-vrije patch om een game te spelen zonder constant een schijf in je drive. Hoe meer problemen we elimineren, hoe kleiner de kans dat er een nieuwe oplossing zal verschijnen die ons zal bevallen. De problemen zelf mis ik niet, maar ik mis wel dat groene licht en het stille gebed dat ik geen uur aan mijn router hoef te prutsen.
Ik zal echter nooit nostalgisch zijn om het haar van een muis met een bal te poetsen. Lasers voor altijd.