Hoe de huizencrisis ook afloopt, we staan ​​allemaal te verliezen

In 1986 kwam een ​​conservatieve econoom genaamd Herbert Stein met een stelregel die ik, de vreemde eend in de bijt, altijd nogal geruststellend heb gevonden: “Als iets niet eeuwig kan doorgaan, dan zal het dat wel doen.”

Stein, die aan het hoofd stond van de Raad van Economische Adviseurs van de regering-Richard Nixon, lijkt dit te hebben bedoeld als een strijdkreet voor kleine regeringen: er was geen reden om iets te doen om het probleem van de betalingsbalans aan te pakken, zei hij, omdat externe beperkingen betekenden dat ik de rommel opruim. Maar ik vind het toch geruststellend, want een van de dingen die zeker niet eeuwig kan duren, is de waanzin van de Britten onroerend goed markt.

De kosten van huisvesting zijn de afgelopen jaren steeds idioter geworden, waardoor steeds meer van de inkomens van jongere mensen worden opgeslokt naarmate de prijzen verder in de stratosfeer zijn gedaald. Op een dag, suggereert de wet van Stein, moet het stoppen.

Er zijn de afgelopen maanden goede redenen geweest om te vermoeden dat we dat station naderen. Een van de oorzaken van de langdurige stijging van de huizenprijzen is ongetwijfeld de lange periode van ongewoon lage rentetarieven die volgde op de crash van 2008: maak het goedkoper om geld te lenen en je zou verwachten dat de prijs van de dingen die we lenen om te kopen omhoog gaan. Wel vanaf eind 2021 bank van Engeland de basisrente stijgt gestaag; laatste val, Kwasi KwartengDe belangrijkste bijdrage aan de geschiedenisboeken was om ze nog meer te laten groeien en dan meteen ontslagen te worden. Dit alles wijst op een crash.

[See also: Why are London’s housing estates choosing to be demolished?]

Wat bijdroeg aan het vage maar duidelijke gevoel dat de muziek op het punt stond te stoppen, was breder de kosten van levensonderhoud crisis. De Britse economie heeft natuurlijk al eerder problemen gehad – de laatste 15 jaar de ergste groei bracht weinig meer dan de industriële revolutie. Maar omdat deze problemen zich meestal manifesteerden als vaste lonen, was er een groep mensen (over het algemeen ouder, over het algemeen rijker, vaak gepensioneerd) die ertegen werd beschermd. Het probleem met de voedsel- en energieprijsinflatie is echter dat iedereen erdoor wordt getroffen: het lijkt erop dat het hetzelfde zal doen voor de huizenprijzen als voor Ratings van de Tories in de peilingen.

Dus misschien is het geen verrassing dat het Office for Budget Responsibility voorspelt dat de drukte eindelijk is aangebroken. “Onze centrale voorspelling is dat de huizenprijzen met 10 procent zullen dalen ten opzichte van hun hoogtepunt in het vierde kwartaal van 2022, wat een procentpunt sterker is dan in onze prognose van november”, zei het woensdag (15 maart). Ze wijt de druk aan de reële inkomens, het lage consumentenvertrouwen en de wijdverspreide verwachting dat de hypotheekrente zal blijven stijgen, eraan toevoegend dat de prijzen sinds medio vorig jaar mogelijk al met maar liefst 6 procent zijn gedaald.

Dus dat is het, toch? Veilig, veilig, dit moet het zijn. De markt heeft eindelijk zijn hoogtepunt bereikt. Nog meer data, dit keer van Halifax, toonde deze week aan dat de gemiddelde prijs van een eerste huis in Londen nu £ 587.700 is, met een typische aanbetaling van £ 188.700. Ik weet dat het pond is gedaald, maar toch: er zijn gewoon niet genoeg rijke buitenlanders die op zoek zijn naar waardeloze flats in Dalston om het levensvatbaar te maken. Dit moet toch het hoogtepunt zijn?

Behalve dat er maar een paar dingen zijn die nog heel klein zijn. De eerste is dat we hier eerder zijn geweest. De pandemie zal de huizenprijzen raken. Daarvoor was er de Brexit en daarvoor de financiële crash (dat was het wel, maar lang niet zoveel als had kunnen worden voorspeld). We lijken in een cyclus te zijn beland waarin wanneer iemand zijn geld ergens veilig wil verbergen, hij het op de Britse vastgoedmarkt stopt. Alleen deze week Bloomberg publiceer een podcast wat suggereert dat dalende huizenprijzen “meer wishful thinking dan realiteit” zijn.

[See also: The end of the housing delusion]

Dan is er het feit dat de huurprijzen – minder gedreven door de prijs van geld, en dus een meer zuivere maatstaf voor de vraag naar woningen – hoger zijn dan ooit en geen tekenen van daling vertonen. In het jaar tot december stegen de gemiddelde huurprijzen in het VK met 10,8 procent. Dit werd deels veroorzaakt door Londen, waar de gemiddelde huurwoning nu £ 2.074 per maand kost – ik stop hier om u dat te vertellen – maar zelfs zonder de hoofdstad stegen de huren in het VK met 9,4 procent. Het is veilig om te zeggen dat de kwaliteit van wat u krijgt voor uw geld niet in hetzelfde tempo is verbeterd. Er zijn simpelweg te veel mensen die niet genoeg huizen zoeken. Als Jeremy Hunt‘met Begroting inclusief maatregelen deze week om het probleem aan te pakken, is hij er erg stil over geweest.

Het grote probleem is dat wat er op dit moment ook met de vastgoedmarkt gebeurt, veel mensen het druk zullen krijgen. Aanhoudende groei zal de prijzen nog verder buiten bereik brengen, wat een lagere levensstandaard betekent voor degenen die de ladder willen beklimmen, en nog meer geld vastzit in bakstenen en mortel in plaats van iets productiefs. (Elke keer dat iemand begint te praten over de “productiviteitspuzzel”, krijg ik een overweldigende drang om ze naar het dichtstbijzijnde filiaal van Foxton’s te slepen en “KIJK” te schreeuwen.)

Aan de andere kant heeft de hausse echter zo lang geduurd dat de crash, als die komt, angstaanjagend zal zijn. Mensen die hun rug spanden om de ladder te beklimmen, zullen worden vernietigd. Sommigen zullen hun huis verliezen. En de schade die het toebrengt aan onze dierlijke geesten betekent dat dalende huizenprijzen op korte termijn een oorzaak – maar ook een symptoom – zullen zijn van nog grotere economische problemen.

Ik weet niet zeker meer wat een “goed” resultaat is. Ik zei bovenaan dat de wet van Stein geruststellend kan zijn. Het kan ook eng zijn.

Lees verder:

De grote vastgoedfraude: waarom de komende crash de Britse economie zal veranderen – Audio Long Reads

Binnen de huisvestingscrisis van Groot-Brittannië

Waarom hebben we geen Instituut voor Woonvraagstukken?