Wie zou ik nu zijn als ik tijdens mijn religieuze opvoeding nooit het woord ‘zonde’ had gehoord?

Toen ik in mijn derde jaar van de universiteit zat, brak ik mijn voet op twee plaatsen. Tijdens mijn presentatie op A&E werd ik begroet met een veelzeggende blik van het personeel: groot avondje uit, toch? Eigenlijk, vertelde ik de dokter, gebeurde het op weg naar huis van de kerk. Hij herstelde zich van zijn verrassing met: “Ah, communiewijn, dan…”

Ik ben opgegroeid in de neocharismatische huiskerkbeweging van de jaren negentig. We ontmoetten elkaar in de hal van mijn basisschool: er waren geen banken of volksliederen; alleen plastic stoelen en popliedjes met een gitaar. Voor mij was het volkomen normaal dat mensen hun handen naar de hemel opstaken in aanbidding, of dansten, of op de grond vielen; dat ze elkaar in gebed de handen oplegden, alsof ze elektriciteit door hun handpalmen geleidden, of in tongen spraken. Mensen hebben gesproken over het zien van genezingen, hoewel ik er nog nooit een heb gezien.

Als tiener die naar een meisjesschool ging, was de kerkelijke jeugdgroep in de eerste plaats een ontmoetingsplaats voor jongens. Maar het was ook waar ik leerde dat hoewel seks binnen het huwelijk iets is om van te genieten en te vieren, seks voor het huwelijk zondig is en beleden en berouwvol moet zijn. (Als volwassene heb ik met veel vrienden gezeten terwijl ze het fysieke en psychologische trauma verwerkten dat dit duizelingwekkende gezicht kan veroorzaken.)

Het VK omarmde geen zuiverheidscultuur zoals de VS: er waren geen maagdelijkheidsbeloften of formele ceremonies waarbij meisjes belofteringen met hun vaders uitwisselden – en ja, de bewijslast lag altijd bij de meisjes. Eva was tenslotte degene die Adam verleidde. Maar wij waren zei dat ware liefde wacht. Dat slapen met meer dan één persoon hetzelfde was als proberen ducttape opnieuw te gebruiken: bij elk gebruik verliest het een beetje meer van zijn plakkerigheid, totdat het niet langer het doel dient.

[See also: Everything I Know About Love review: Why Dolly Alderton’s drama leaves men baffled]

Toen ik begon met studeren, speelde ik even met het idee om de kerk te verlaten. Maar ik raakte verstrikt in de angst voor – zoals ik het ervoer – drugsgebruik en de promiscuïteit van de cultuur om me heen. Ik was een goede christen; Ik hoorde hier niet thuis. Er waren natuurlijk veel positieve kanten aan de kerk waar ik lid van werd – het was een gemeenschap die ik nog nooit eerder of daarna had meegemaakt, en mijn gevoel voor spiritualiteit was bedwelmend.

Maar toch was de schaamte verraderlijk. We werden aangemoedigd om “verantwoordingspartners” te hebben aan wie we onze “duisterste” daden en verlangens zouden bekennen. Een veelgebruikte gespreksaanzet was: wat wil je me niet vertellen? Mensen spraken over de ‘zielsbanden’ die tussen twee mensen ontstonden toen ze een seksuele episode deelden en hoe ze het gebed moesten verbreken.

Tijdens een relatieseminar op een universiteitsweekend zei een jong pasgetrouwd stel dat ze, toen ze aan het daten was met haar nu-echtgenoot, hem vroeg welke van haar outfits hij ‘nutteloos’ vond en ze weggooide. We mochten nooit iets doen waardoor een broeder zou struikelen. Is het een wonder dat ik, toen ik in mijn eerste jaar seksueel werd misbruikt, de volgende ochtend naar de kerk ging en God om vergeving vroeg voor mijn naakte kleren, voor de trots die ik voelde op hoe ik er die avond uitzag? Oh, de woede en het verdriet die nu in me opkomen.

Ik dacht na over de manieren waarop de onmogelijke zoektocht naar zuiverheid mij had gevormd, terwijl ik probeerde uit te leggen – in delen, om niet al te raar te klinken – aan de ‘heiden’ (zijn woord) met wie ik uitging waarom ik niet de typische universiteitservaring die hij had; waarom zoveel van mijn vrienden trouwden toen ze 22 of 23 waren; waarom mijn “nummer” een stuk lager is dan je zou verwachten als je dertig bent.

Ik ga nog steeds semi-regelmatig naar de kerk, hoewel mijn overtuiging, zoals die is, minder vurig, grijzer is. Naarmate ik ouder werd, werden de intellectuele vragen die ik altijd had over het geloof prominenter naarmate de gevoelens die hen ooit overweldigden vervaagden. Tegenwoordig is de kerk meer een sociale bezigheid dan wat dan ook, en daar voel ik me prettig bij. Maar soms heb ik moeite om te scheiden wat mij is geleerd om waar te zijn en wat ik echt geloof dat waar is. Ik vraag me af wie ik zou zijn als ik nooit het woord “zonde” had gehoord.

[See also: Whose freedom?]

Een meisje thuisbrengen betekent tegenwoordig dat je haar voorstelt aan twee kleine kinderen en het risico loopt om 6 uur ‘s ochtends wakker te worden door een ruzie over een Duplo-model.

Toen mijn oudste me onlangs vroeg wie ik aan het sms’en was, antwoordde ik: “M, je hebt hem ontmoet, weet je nog?”

“Ja,” antwoordde ze. “Is hij je beste vriend?”

‘Nou,’ zei ik eufemistisch, ‘dat is hij erg goed vriend.”

[See also: Acts of service review: Lillian Fishman’s novel explores the purpose of sex]