De geschiedenis van het Amerikaanse Zuiden is net zo omstreden als altijd

Dertig jaar geleden, toen ik geschiedenis doceerde aan de Universiteit van Mississippi, leerde ik in vrij korte tijd drie dingen. Ten eerste waren Zuidelijke zwarten en Zuidelijke blanken, ondanks de hartelijke uitwisseling, achterdochtig tegenover elkaar. En de Noordelijke Yankees. Ten tweede, als blanke zuiderlingen over ‘de oorlog’ spraken, bedoelden ze 1861, niet 1941. Ten derde, dat het geen oorlog was over racisme en slavernij maar “afscheiding” (een term die ik nog nooit eerder had gehoord). Het Zuiden zag het Noorden ook als racistisch, niet in de laatste plaats bij het beschrijven van arme blanken. Niemand die ik ontmoette vond het leuk Roseanne omdat ze dachten dat het over hen ging, of crackers zoals zij. Aan de andere kant waren de muziek en literatuur van het Zuiden geweldig. Rechtstreeks vanuit Leicester viel dit allemaal op ons kleine ole sociaaldemocratie komt uit de lucht vallen.

Het oude “Zuiden” – hier gebruikt als een betekenis, niet als een geografische entiteit – was niet oud. Historicus Charles Reagan Wilson dateert de eerste institutionele breuk met het noorden tot de afscheiding van drie protestantse kerken (Baptist, Methodist, Presbyterian) in de jaren 1840, die samenviel met territoriale expansie in landen die katoen konden verbouwen, en de plotselinge opkomst van “Jacksoniaanse democratie”. ” ‘ met de nadruk op blanke beschavingen, dode indianen en dankbare slaven. Tegen de jaren 1850, toen de afschaffing van de doodstraf in opkomst was, hielden de zuidelijke elites zichzelf voor dat plantages een vriendelijke, beschaafde traditie waren, die superieur was aan de noordelijke zakelijke hebzucht, terwijl in feite plantages Afro-Amerikanen onderwierpen aan de meest primitieve vormen van arbeid om de meest geavanceerde vormen van productie elders.

Romanschrijver William Faulkner trok dit ‘gentlemanly-idee’ in de jaren dertig in twijfel, maar in feite vernietigde de burgeroorlog het bijna voordat het werd uitgevonden. Vernederd en verslagen lag de Confederatie in puin, nadat ze bijna een kwart van haar jonge mannen had verloren, van wie de overgrote meerderheid van de families geen slaven bezat. Dit was de avond dat ze de oude Dixie meenamen.

Met de bedoeling ervoor te zorgen dat de oude Dixie nooit meer zou herrijzen, werd “Reconstruction” vanaf het begin vastgelopen door een blanke machtsstructuur die te diepgeworteld en te boos was om toe te geven. Zwarte democratie was onmogelijk zonder opnieuw de wapenkracht van de Unie en, in naam van de rechten van de staten, greep Dixie wat ze had verloren. Wat niet kon worden teruggegeven – slavernij – werd een “verloren zaak”. Tegen de tijd dat het Hooggerechtshof in 1883 de Civil Rights Act van 1875 schrapte en in 1896 de racistische doctrine van “afzonderlijk maar gelijk” handhaafde, hadden Zuidelijke zwarten geleerd dat hun beste kans om Amerikaan te zijn in Chicago was, niet in Chattanooga, terwijl Zuidelijk blanken hebben geleerd dat wat grondwettelijk niet kan, hoe dan ook kan worden gedaan. Dat was het punt van “Jim Crow”: de uitsluiting van zwarten uit de blanke samenleving met alle mogelijke middelen.

[See also: American civil war]

Als je van strakke geschiedenis houdt, probeer dan dit: In naam van “The Lost Cause” werd het witte idee van het vooroorlogse Zuiden gesmeed in een naoorlogs Zuiden dat woedde om een ​​status quo ante te herstellen die nooit bestond en onmogelijk was hoe dan ook. Terwijl de United Daughters of the Confederacy monumenten voor hun jongens bouwden, moesten zwarte leiders een uitweg uit de slavernij zien te vinden. Booker T. Washington en William Du Bois spoorden hun broeders en zusters aan om een ​​morele superioriteit op te bouwen die de strijd voor burgerrechten zou ondersteunen. Educator Washington keek naar hard werken en ‘raciale verheffing’. Du Bois, een socioloog, keek naar het socialisme (een soort). Elke man stond voor een zwarte cultuur die Amerikaans was zonder daarvoor toestemming te vragen. Charles Edwin Robert is uitstekend Zwarte beschaving in het zuiden (1880) schetst de eerste scheuten van een onafhankelijk maatschappelijk middenveld.

Zuidelijke segregatie duurde ongeveer honderd jaar, vanaf het einde van de wederopbouw tot Lyndon Johnson’s Civil Rights Act van 1964. “Alleen blanken” was gelegaliseerd racisme dat schandalig leek in een land waar schoolkinderen elke ochtend hun trouw beloofden aan vrijheid en gerechtigheid voor iedereen. De blanke supremacistische Dixiecrats en Citizens ‘Councils waren effectief in Hicksville, maar nergens anders, en zelfs Hicks hield van een radio- en televisiecultuur die niet beperkt was tot een blank publiek of muzikanten. Tegen de tijd dat James Meredith en Rosa Parks als het ware in de bus zaten Martin Luther King op de bestuurdersstoel werd segregatie een andere verloren zaak. Zoals Wilson aantoont, waren activisten tegen het begin van de jaren zestig:

“In het offensief in de strijd om de zuidelijke identiteit in Oxford en Neshoba County, Mississippi, en in Birmingham en Selma, Alabama. Als grote slagvelden van zuidelijke identiteit en verbeeldingskracht, behoren ze nu tot Shiloh, Manassas, Antietam en Gettysburg.

De burgeroorlog sloot zich uiteindelijk aan en maakte de burgerrechten gelijk. De regio betekende nu zowel zwart als wit – in sommige opzichten meer, hoewel de oude Dixie bleef muteren in nieuwe en vreemdere uitdrukkingen van zichzelf. In de jaren negentig betekende ‘leven in het zuiden’ airconditioning in plaats van meerval, en wat betreft Donald Trump – een zakenman, een Republikein en een tapijtzakker – hij is het soort Yankee dat hij is.

Charles Reagan Wilson was de directeur van het Centre for the Study of Southern Culture in Oxford, Mississippi. Hij weet alles wat er te weten valt over de zuidelijke cultuur, en nog wat. Zijn vrachtwagen van een halve ton met een boek van 1600 pagina’s, Encyclopedie van de zuidelijke cultuur (1989), was een baanbrekend werk dat zijn verhalende partner vond in dit 600 pagina’s tellende epos.

Hij beweegt zich door het hele verhaal, van mooie welsprekendheid tot raciale scheldwoorden, van grote literatuur tot platen van twee cent, van klassieke paleizen tot juke-joints. Hij begrijpt ook dat cultuur één ding is, economie een ander: dat het agrarisme van Vanderbilts ‘Nieuwe Zuiden’ van de jaren dertig nooit zou kunnen zegevieren in een tijdperk waarin 16.000 wegen en 12 snelwegen werden aangelegd, en dat de Klan nooit de federale staat zou kunnen overwinnen. regering die de New Deal, de Amerikaanse strijdkrachten en Harry Truman’s Commission on Civil Rights uit 1946 omvatte. Er kon nooit enige twijfel bestaan ​​over welke kant het op zou gaan. Verklaring van Durham van het compromis van Atlanta. Zora Neale Hurston via Margaret Mitchell. Mohammed Ali boven George Wallace. Bob Dylan Horizon van Nashville via Robert E Lee in steen gebeiteld.

Wilson bracht zijn leven door met het transformeren van het Zuiden van iets dat niet vergeten was in iets herboren. Het valt nog te bezien of hij gelijk heeft dat een nieuwe Creoolse identiteit de oude bi-raciale kronkel kan vervangen (het vindt bijvoorbeeld grote betekenis in de hedendaagse zuidelijke keuken) of dat multiculturele samenlevingen zullen eindigen met minder vertrouwen en een identiteit die niet spreekt langer voor zich. zaag. Maar zijn immense wetenschappelijke prestatie blijft. Gebeurtenissen zullen beslissen, niet meningen, en de afgelopen jaren zijn het tempo en de intensiteit van de gebeurtenissen niet vertraagd.

Maar hoe kon ergens dat zo verkeerd was, zo goed worden? Laten we de politie, moerassen en alligators even vergeten en denken aan The Killer. Jerry Lee Lewis werd geboren in Ferriday, Louisiana, in 1935. Jerry, de zoon van hardwerkende boeren die hun land verpandden om zijn eerste piano te kopen, had overal familieleden, van wie hij met een trouwde toen ze 13 was, en zijn zevende vrouw was zij de ex-vrouw van de broer van deze derde vrouw. Zijn bekendste familielid was de grote televangelist, oplichter en gospelzanger Jimmy Lee Swaggart. Dit was geen familie die bekend stond om zijn toewijding aan de fijne kneepjes van burgerrechten. Aan de andere kant heeft niemand ooit bedacht hoe je piano moet spelen volgens de kleur van je vingers. Een lange rij van southern rock’n’rollers, rockabillies, countryzangers, jazzmannen, bluesmannen, bluegrassboys, soulsisters, hete gospelers, Appalachen en Cajuns, en niet te vergeten Nathan & the Zydeco Cha Chas, schitteren in de nacht. Het Zuiden leerde de wereld hoe lieflijk het was, maar Jerry – die Chuck of Bo, Elvis of Ella had kunnen zijn – was iemand die het waanzinnige genie droeg van een regio die diep in Louisiana lag, vlakbij New Orleans, ver in In the Woods. Tussen de Evergreens stond een blokhut gemaakt van aarde en hout, waar een plattelandsjongen genaamd Johnny B Goode woonde. Ondanks al zijn uiterlijk heeft Johnny nooit zo goed leren lezen en schrijven, maar hij zou gitaar spelen als een klok.

Het luiden van de bel snapt het gewoon niet. Dit specifieke verleden is niet dood. Het is niet eens het verleden. In de jaren van de cultuuroorlogen waren de jaren 1850 nog nooit zo dichtbij.

The Southern Way of Life: de betekenis van cultuur en beschaving in het Amerikaanse Zuiden
Charles Reagan Wilson
Universiteit van North Carolina Press, 616 pagina’s, £ 43,95

Deze Sporting Life: Sport and Liberty in England van Robert Colls (Oxford University Press) verschijnt in 2023 in paperback.

[See also: The new civil war]